Στις αερομεταφορές και στη προσέγγιση του κάθε επιβάτη ανάλογα με την εκάστοτε αεροπορική εταιρεία αναφέρεται σε ένα άκρως ενδιαφέρον άρθρο του ο Χρήστος Παπαπολύζος που δημοσιεύθηκε στο Πρώτο Θέμα.
Συγκεκριμένα, αναφέρεται στη «σύγκρουση δύο κόσμων»: της γερμανικής/προτεσταντικής νοοτροπίας, που εστιάζει στο μεταφορικό έργο και θεωρεί την πολυτέλεια περιττή, και της κουλτούρας των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων (ΗΑΕ), όπου η πολυτέλεια στην πτήση αποτελεί κοινωνική κατάκτηση.
Αναλυτικά, η άποψή του είναι η παρακάτω:
«Στην Ευρώπη της κρίσης και των ελλειμμάτων έχουμε εδώ και χρόνια ξεχάσει την έννοια της πολυτελείας. Της υπερβολής. Του να σε κακομαθαίνουν.
Εχει επικρατήσει η λουθηριανή λογική στη ζωή, ο εξορθολογισμός της κάθε δαπάνης, η καταδίκη της σπατάλης.Δεν είναι παράλογο να εξορθολογίζουμε τη ζωή μας. Να ζούμε δηλαδή με όσα χρειαζόμαστε, σε σπίτια τα τετραγωνικά των οποίων είναι αυτά που πραγματικά χρησιμοποιούμε, με αγορές στο σούπερ μάρκετ ακριβώς όσες και οι ανάγκες μας. Δεν είναι παράλογο. Απλά, από την παρούσα γενιά, εκλαμβάνεται ως καταναγκασμός. Είναι ένα δόγμα που ασπάζονται οι Γερμανοί και το οποίο, ως η μεγάλη δύναμη στην Ευρώπη αλλά και οι κυρίως δανειστές μας, θέλουν να μας επιβάλουν.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον γερμανικής κουλτούρας, οι αεροπορικές της Ευρώπης επιδίδονται σε αγώνα εξορθολογισμού δαπανών με στόχο την ανοδική πορεία των κερδών. Μετατρέπουν το ταξίδι σε μεταφορικό έργο και όχι εμπειρία.
Προσωπικά θεωρώ τον εαυτό μου ειδικό στις αερομεταφορές, αφού κάνω 100 ταξίδια τον χρόνο και έχω πετάξει με πάνω από 30 διαφορετικές εταιρείες, από το 1993 μέχρι σήμερα, αλλά και με όλους τους τύπους αεροσκαφών. Εχω λοιπόν να καταθέσω ότι αγαπώ την Aegean, αλλά μου αρέσει που με κακομαθαίνει η Qatar. Και η Emirates και η Etihad.
Η Aegean έχει καινούρια αεροσκάφη, εξαιρετικά φιλόξενο πλήρωμα, λουθηριανή αντίληψη στο φαγητό (τόση ποσότητα όση χρειάζεται), πολύ καλές υπηρεσίες εδάφους. Μια Lufthansa δηλαδή, αλλά με ελληνικό ταμπεραμέντο. Μια KLM αλλά με ζεστή, ανθρώπινη συμπεριφορά.
Αντίθετα η Qatar, πάντα στην οικονομική θέση, έχει σε ίδιο τύπο αεροσκάφους διπλάσιο σε αριθμό πλήρωμα από την Aegean, πλήρωμα που κυριολεκτικά σε «νταντεύει», άνετα ευρύχωρα καθίσματα με χώρους για τα γόνατα, κανονικό γεύμα, αλκοολούχα ποτά και στην οικονομική και πρόγραμμα ενημέρωσης και ψυχαγωγίας που ξεπερνά κάθε προσδοκία.
Η Qatar ονομάζει τους επιβάτες «πελάτες». Δείχνοντας την πελατοκεντρική της αντίληψη, όταν ολοκληρωθεί η επιβίβαση ανακοινώνει «All customers on board», ενώ οι άλλες αεροπορικές λένε: «Boarding completed».
Πιστεύω λοιπόν ότι και στη μετακίνηση με αεροπλάνα βλέπουμε τη σύγκρουση δύο κόσμων: της γερμανικής/προτεσταντικής νοοτροπίας, που εστιάζει στο μεταφορικό έργο και θεωρεί την πολυτέλεια περιττή, και της κουλτούρας των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων (ΗΑΕ), όπου η πολυτέλεια αποτελεί κοινωνική κατάκτηση.
Αυτή λοιπόν την κουλτούρα κοινωνικής κατάκτησης εκφρασμένη σε πολυτέλεια/σπατάλη θέλουν να πολεμήσουν οι ευρωπαϊκές αεροπορικές.
Και επειδή έχουν αρχίσει να υποφέρουν από τον ανταγωνισμό των Εμιράτων, έχουν ανοίξει συζήτηση για το κατά πόσον ανταγωνίζονται αθέμιτα την Ευρώπη και την Αμερική, αφού με βάση την εφαρμογή της συνθήκης «Open skies» δικαιούνται πλέον οι αραβικές αεροπορικές να διεκδικήσουν πελατεία, δρομολογώντας αεροσκάφη με αφετηρία τη βάση τους, ενδιάμεσους σταθμούς όπου επιβιβάζουν νέους επιβάτες και τερματισμό σε οποιονδήποτε προορισμό. Η άλλη ονομασία που δόθηκε σε αυτή τη δυνατότητα λέγεται «Fifth Freedom».
Πρόσφατα π.χ. η Emirates εγκαινίασε την πτήση Ντουμπάι – Αθήνα – Νιούαρκ (Νέας Υόρκης). Μπορεί η Delta να τους ανταγωνιστεί στο δρομολόγιο Αθήνα – Νέα Υόρκη; Ούτε κατά διάνοια.
Ετσι λοιπόν άνοιξε ένας διάλογος που στοχεύει σε πιθανή αναθεώρηση των «Open skies».
Είναι άραγε η διείσδυση των ΗΑΕ στην Ευρώπη αθέμιτος ανταγωνισμός; Εξαρτάται. Είναι θέμα φιλοσοφικό.
Ποια οικονομική θεωρία ορίζει ότι πρέπει υποχρεωτικά να αποκλείεται από τον ελεύθερο ανταγωνισμό το κράτος-επιχειρηματίας (εμιράτο) που τυχαίνει να έχει πολλά χρήματα και αντίθετα να ευνοείται η αεροπορική εταιρεία που ανήκει σε ιδιώτες οι οποίοι προτιμούν να εξορθολογίζουν το κόστος του μεταφορικού έργου και να μεγαλώνουν τα κέρδη τους αντί να δίνουν παροχές στον επιβάτη; Η δική μου ταπεινή άποψη είναι ότι «νόμος είναι το δίκιο του… επιβάτη», δηλαδή οτιδήποτε έχει στόχο να ωφεληθεί ο επιβάτης με καλύτερες και φθηνότερες υπηρεσίες. Γιατί η δύναμη πρέπει πάντα να είναι στα χέρια του πελάτη.
Πρόεδρος Νοτιοανατολικής Ευρώπης,
πρώην Σοβιετικών Δημοκρατιών και Κεντρικής Ασίας, DDB Διαφημιστική»
