Το να καταφέρει κάποιος να συνδυάσει τις νυχτερινές πτήσεις με τα αεροσκάφη της Πολεμικής Αεροπορίας, με τις υψηλές αναλύσεις στρατηγικής στις πρωινές αίθουσες διδασκαλίας του Πάντειου Πανεπιστημίου έχοντας την ιδιότητα του βοηθού καθηγητή, δεν είναι ούτε εύκολη υπόθεση, αλλά ούτε και κάτι που το συναντά κανείς συχνά. Η διαδρομή εξάλλου από τους ουρανούς του Αιγαίου, στο κτήριο της Λεωφόρου Συγγρού, ήταν κάτι που απαίτησε μεγάλες θυσίες, ακόμη περισσότερη μελέτη, τεράστιο κόπο και μία συνεχή μάχη με τον χρόνο. Πόσο μάλλον όταν έχεις και μία οικογένεια στην οποία επίσης πρέπει να ανταποκριθείς.
Για τον Σμηναγό και πιλότο της Π.Α., Χρήστο Διαμαντόπουλο, όμως, τα τελευταία χρόνια η παραπάνω διαδρομή αποτελεί μια ρουτίνα, αλλά ταυτόχρονα και μία καθημερινή αφοσίωση στις δύο παράλληλες καριέρες που έχει επιλέξει: τη στρατιωτική και την ακαδημαϊκή. Άλλωστε, σε μία εποχή που τόσο οι Ένοπλες Δυνάμεις όσο και τα Πανεπιστήμια μοιάζουν να έχουν χτυπηθεί καίρια από την οικονομική κρίση, το να υπάρχουν άνθρωποι που όχι μόνο πιστεύουν αλλά και υπηρετούν στις τάξεις τους, αποτελεί αδιαμφισβήτητα ένα μήνυμα πως σε αρκετές περιπτώσεις εκείνο που μετρά περισσότερο είναι η αγάπη και η προσήλωση σε αυτό που κάνεις και όχι τόσο τα χρήματα.
Για τον Χρήστο Διαμαντόπουλο το «ταξίδι» ξεκίνησε το 1997 όταν εισήλθε στη Σχολή Ικάρων. Από τη Σχολή θα αποφοιτήσει με το βαθμό του Ανθυποσμηναγού, το 2001 και εν συνεχεία θα τοποθετηθεί πιλότος στα βομβαρδιστικά αεροσκάφη Α-7 Κορσέρ της Πολεμικής μας Αεροπορίας. Λίγα χρόνια αργότερα θα πάρει μετάθεση στην 112 Πτέρυγα Μάχης στην Ελευσίνα, όπου υπηρετεί έως και σήμερα, ως κυβερνήτης πλέον σε αεροσκάφη τύπου C-130. Ταυτόχρονα θα κάνει και τα πρώτα του «δειλά βήματα» σε έναν χώρο σχετικά άγνωστο, που σε ορισμένες περιπτώσεις όμως έκρυβε περισσότερους κινδύνους απ’ ότι αν αντιμετώπιζε τους… Tούρκους στο Αιγαίο. «Όταν ξεκίνησα την ενασχόλησή μου με την ακαδημαϊκή κοινότητα, όλα φάνταζαν πολύ εύκολα στο μυαλό μου. Ωστόσο, από την αρχή κατάλαβα ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο φαίνονται. Η ακαδημαϊκή καριέρα απαιτεί μεγάλο κόπο, διάβασμα, θυσίες και χρόνο. Το να «υπάρχεις» απλά στον ακαδημαϊκό χώρο, είναι κάτι εύκολο και ίσως και πολύ απλό. Το να ξεχωρίσεις όμως, αποτελεί έναν ιδιαίτερα δύσκολο στόχο. Την ίδια στιγμή, τα καθήκοντά μου, ως αξιωματικός της Πολεμικής Αεροπορίας, έχουν εξαιρετικά υψηλές απαιτήσεις. Η ζωή ενός πιλότου είναι γεμάτη θυσίες. Θυσίες στον προσωπικό χρόνο, συνεχής μελέτη, εγρήγορση, ετοιμότητα, καλή φυσική κατάσταση, άριστη επαγγελματική κατάρτιση και υψηλή αίσθηση του καθήκοντος. Ο συνδυασμός των δύο ενασχολήσεων αποτελεί ένα πολύ απαιτητικό εγχείρημα, που απαιτεί συνεχή προσήλωση και καθημερινό μόχθο. Είναι μία συνεχής μάχη, που φέρνει κόπωση, όμως την ίδια στιγμή σε γεμίζει με ενέργεια και υπερηφάνεια» αναφέρει σχετικά ο κ. Διαμαντόπουλος.
Έχοντας, το 2008, ολοκληρώσει τις μεταπτυχιακές του σπουδές στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, από τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους ο κ. Διαμαντόπουλος είναι υποψήφιος Διδάκτωρ του Τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πάντειου Πανεπιστημίου. Μία ιδιότητα που σε αρκετές περιπτώσεις τον έχει κάνει να αναρωτηθεί τι είναι πιο δύσκολο να διδάσκει στην αίθουσα ενός πανεπιστημίου ή να πετά με μαχητικό αεροσκάφος. Ο ίδιος πάντως θεωρεί πως και τα δύο είναι εξίσου επικίνδυνα. «Ο άνθρωπος γεννήθηκε για να ζει στο έδαφος και όχι για να πετάει. Το να κινείσαι σε τρεις και όχι δύο διαστάσεις είναι μία «υπέρβαση» που απαιτεί σκληρή εκπαίδευση και σίγουρα δεν είναι κάτι απλό. Το να χρησιμοποιείς μία πτητική μηχανή ως πολεμικό μέσο, απαιτεί και αυτό με τη σειρά του, τη χρησιμοποίηση του αεροσκάφους στα όρια, γεγονός που καθιστά την πτήση ακόμη πιο δύσκολη και επικίνδυνη. Την ίδια στιγμή, το να μεταφέρεις κόσμο σε ένα αεροσκάφος, σε βαραίνει με πολύ μεγαλύτερη ευθύνη. Ιδιαίτερα μοναδικές είναι οι στιγμές που ολοκληρώνεται κάθε πτήση – αποστολή αεροδιακομιδής ασθενούς. Είναι η αίσθηση ότι έχεις σώσει τη ζωή ενός ανθρώπου, η αίσθηση της προσφοράς, που κατά τη γνώμη μου, είναι ασύγκριτη και αξεπέραστη. Χαραγμένη ιδιαίτερα στη μνήμη μου είναι μία αποστολή άμεσης διακομιδής ενός νεογέννητου μωρού στο Λονδίνο, προκειμένου να υποβληθεί σε επέμβαση καρδιάς. Αν δεν ανταποκρινόμασταν «ακαριαία» το νεογέννητο θα έχανε τη ζωή του. Ωστόσο, η αντίδραση της Π.Α. ήταν άμεση και μέσα σε πολύ λίγη ώρα από τη λήψη της εντολής βρισκόμασταν στον αέρα με προορισμό το Λονδίνο. Από την άλλη, η διδασκαλία σε μία πανεπιστημιακή αίθουσα, παρόλο που για κάποιους ακούγεται κάτι εύκολο, είναι εξαιρετικά δύσκολο τόλμημα. Και αυτό διότι δεν αποτελεί μία εργασία. Είναι με τον τρόπο της ένα λειτούργημα. Η αλληλεπίδραση με το φοιτητή και η μεταλαμπάδευση γνώσεων και εμπειρίας σε αυτόν, σε βαραίνει με μεγάλη ευθύνη. Από το πανεπιστήμιο «βγαίνουν» οι αυριανοί καθημερινοί πολίτες, που τους συναντούμε σε κάθε δραστηριότητα. Ταυτόχρονα όμως στεναχωριέμαι όταν βλέπω ότι ορισμένα πράγματα δεν είναι και τόσο εύκολα να αλλάξουν στον πανεπιστημιακό χώρο. Το να βρεθείς σε μία αίθουσα στην οποία οι καρέκλες είναι δεμένες μεταξύ τους με αλυσίδες (για να μην κλαπούν ή καταστραφούν) είναι για εμένα ανεπίτρεπτο. Το να μην μπορεί να μετακινηθεί ένας φοιτητής πέραν των 50 πόντων που φτάνει η αλυσίδα, στην εποχή του 2012, είναι απαράδεκτο. Το να συναντάς χώρους βρώμικους, τοίχους γεμάτους συνθήματα, βανδαλισμούς αιθουσών, στη χώρα που γέννησε το σύγχρονο παγκόσμιο πολιτισμό, είναι άδικο» τονίζει ο Σμηναγός.
Πέρα από τη διπλή ιδιότητά του στον στρατιωτικό και στον ακαδημαϊκό χώρο, ο κ. Διαμαντόπουλος κατέχει επίσης μία σημαντική διάκριση, όταν τον Αύγουστο του 2008 επιλέχθηκε από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαστήματος (European Space Agency) και συμμετείχε σε διαγωνισμό επιλογής αστροναυτών προβάλλοντας έτσι την Πολεμική Αεροπορία και τη χώρα μας σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Η συγκεκριμένη χρονιά ήταν η πρώτη, που η χώρα μας συμμετείχε στο διαγωνισμό επιλογής αστροναυτών του European Space Agency (ESA). Επρόκειτο για πέντε θέσεις αστροναυτών που θα καλύπτονταν από τις χώρες που μετείχαν στη χρηματοδότηση της ESA, μεταξύ των οποίων βρίσκονταν και η Ελλάδα με ένα πολύ μικρό ποσοστό συμμετοχής. «Στο χώρο της εργασίας μου, κοινοποιήθηκε ένα σήμα, με το οποίο η ESA καλούσε όλους τους ενδιαφερόμενους, που κατέχουν τα απαραίτητα προσόντα, να δηλώσουν συμμετοχή στο διαγωνισμό. Στην αρχή χαμογέλασα. Το να γίνεις αστροναύτης, για έναν Έλληνα ακούγεται ίσως πολύ μακρινό. Κοιτάζοντας όμως τα απαιτούμενα προσόντα που είχε θέσει η ESA ως κριτήρια επιλογής, διαπίστωσα ότι δεν υστερώ σε κάτι. «Ένα email είναι…», σκέφτηκα. «Δεν έχω τίποτε να χάσω». Λίγες ημέρες μετά, έλαβα ένα απαντητικό email, στο οποίο μου ζητούσαν να αποστείλω στη Γαλλία όλα τα αντίγραφα των προσόντων που είχα δηλώσει ότι κατέχω. Έτσι και έγινε. Δεκαπέντε ημέρες μετά, έλαβα την τελική απάντηση: «Congratulations….». Είχα καταφέρει, ανάμεσα σε δεκάδες χιλιάδες αιτούντων από όλη την Ευρώπη να περάσω στην τελική ομάδα επιλογής. Ήταν μία ωραία εμπειρία, διότι στην πραγματικότητα ξέραμε όλοι ότι η επιλογή των αστροναυτών ήταν κυρίως μία γαλλογερμανική εθνική υπόθεση, δεδομένου ότι οι δύο αυτές χώρες είχαν το μεγαλύτερο ποσοστό συμμετοχής στην ESA» καταλήγει ο κ. Διαμαντόπουλος.
