ΕΣΣΔ: Ρωσίδα ανακατασκευάζει το πρώτο αεριωθούμενο επιβατικό αεροσκάφος

Η ιστοσελίδα Sputnik μίλησε με τη Μαρία για να μάθει την ιστορία της, για το πώς και το γιατί ενδιαφέρθηκε για την αεροπορία και για τις προκλήσεις που πρέπει να ξεπεραστούν κατά την αποκατάσταση ενός τόσο ιδιαίτερου αεροσκάφους, το οποίο βρίσκεται στα προάστια του Νοβοσιμπίρσκ, στο αεροδρόμιο του Μπερντσκ.

Αναλυτικά η συνέντευξη:

Πώς προέκυψε αυτό το ενδιαφέρον και πώς μάθατε γι’ αυτό το αεροσκάφος; 

Από το 2004, τον καιρό που ακόμα σπούδαζα, λόγω σπουδών, άρχισα να πηγαίνω σε επιστημονικά συνέδρια, τα οποία πραγματοποιούνταν κυρίως στην Ευρώπη. Πετούσα πολύ, και τα αεροπλάνα μού προκαλούσαν ενδιαφέρον. Σήμερα, εκτός από εξαιρετικές περιπτώσεις, κανείς δεν έχει τη δυνατότητα να μπει στο πιλοτήριο.

Όταν το 2009 διάβασα στο διαδίκτυο για το Tu-104 που βρισκόταν σε μια αεροπορική λέσχη στο Νοβοσιμπίρσκ, σκέφτηκα ότι ίσως θα μπορούσα να μπω στο πιλοτήριο. Το αεροσκάφος είναι θρυλικό, ένα από τα πρώτα επιβατικά τζετ αεροσκάφη με ξεχωριστή ιστορία. Ήθελα να δω πώς είναι από μέσα. Οπότε, το 2009 αποφάσισα να πάω στην αεροπορική λέσχη όπου βρισκόταν, για να το δω.

Είχατε κάποια εμπειρία σε αποκατάσταση αεροσκαφών ή ήταν η πρώτη ενασχόλησή σας με αυτό;

Όχι, δεν είχα καμία εμπειρία. Ένας από τους εκπαιδευτές της αεροπορικής λέσχης με προέτρεψε να μιλήσω με τους συνταξιούχους πιλότους του Tu-104, οι οποίοι ενδεχομένως να μπορούσαν να με καθοδηγήσουν ως προς την εύρεση των κατάλληλων εγγράφων σχετικά με την ανακατασκευή του αεροσκάφους.

Πώς ελήφθη η απόφαση να φέρουν αυτό το αεροπλάνο στο αεροδρόμιο που βρίσκεται σήμερα και πώς έγινε η μεταφορά;

Δεν το έφεραν, πέταξε! Στη δεκαετία του ’70, ένας εθελοντής (ο Βαλέρι Ρύτσαρεφ), ο οποίος εργάστηκε στο Ακαντέμγκοροντοκ, αποφάσισε να ιδρύσει μια σχολή ανεμόπτερων για νέους. Στο πλαίσιο αυτού του προγράμματος, το αεροσκάφος πέταξε από το Τολματσιόβο (Νοβοσιμπίρσκ) στο Μπερντσκ. Έπρεπε λοιπόν να γίνει μέρος ενός υπαίθριου μουσείου. Εκτός από το Tu-104, υπήρχαν μερικά ακόμη ελικόπτερα και αεροσκάφη. Η μεταφορά αυτή συμφωνήθηκε ακόμη και με το Υπουργείο Πολιτικής Αεροπορίας.

Άρα, ο διάδρομος αυτού του αεροδρομίου δεν είχε σχεδιαστεί για την προσγείωση αεροσκαφών αυτής της κατηγορίας. Πώς κατάφερε να προσγειωθεί το Tu-104;

Το πρόβλημα δεν ήταν το μέγεθος του διαδρόμου, αλλά το ότι η προσγείωση απαιτεί ορισμένα χαρακτηριστικά του εδάφους. Ωστόσο, το έδαφος στην περιοχή του αεροδρομίου Μπερντσκ αποδείχθηκε αρκετά σκληρό, τη δεκαετία του ’40 λειτουργούσε ως εφεδρικό αεροδρόμιο. Έτσι, δεν ήταν τόσο δύσκολο. Αρχικά μελέτησαν το έδαφος με έναν ελεγκτή σκληρότητας, έκαναν δοκιμή με ένα μικρό αεροσκάφος και στη συνέχεια μετέφεραν το Tu-104. Η πτήση από το Τολματσιόβο (Νοβοσιμπίρσκ) προς το Μπερντσκ διήρκησε λιγότερο από οκτώ λεπτά.

Πότε ξεκινήσατε την ανακατασκευή αυτού του αεροσκάφους και τι σας παρότρυνε σε ένα τέτοιο πρότζεκτ;

Ξεκίνησα την ανακατασκευή αυτού του αεροπλάνου το 2009. Πριν από αυτό, κανείς δεν είχε ασχοληθεί μαζί του, εγώ ξεκίνησα το πρότζεκτ ύστερα από μια ξενάγηση. Παρά τη χαρά που ένιωσα όταν είδα το αεροπλάνο, η κατάσταση του πιλοτήριου με στεναχώρησε. Τα περισσότερα όργανα και ο εξοπλισμός δεν υπήρχαν. Πρώτα έπρεπε να καθαριστεί και στη συνέχεια να αποφασιστεί πού θα έβρισκα αυτά που έλειπαν. Το πιο σημαντικό ερώτημα ήταν πού έπρεπε να ψάξω.

Ξεκίνησα μόνη μου και συνέχισα με κάποιους εθελοντές. Ένας από τους πρώτους ήταν ο Βλαντίμιρ Τσεμπότνικοφ, ο οποίος εργαζόταν ως τεχνικός αεροσκαφών στο αεροδρόμιο. Αποδείχθηκε ότι αρκετά ανταλλακτικά μπορούσαμε να τα βρούμε στην αποθήκη του αεροδρομίου. Ο Βλαντίμιρ επιδιόρθωσε τον εξοπλισμό του Tu-104 που ήταν διαθέσιμο στην αποθήκη και βοήθησε στην εγκατάσταση του βαρέως εξοπλισμού (όπως οι μονάδες μετεωρολογικού ραντάρ) που αγοράστηκε κατά τη διαδικασία της ανακατασκευής.

Πείτε μας για κάποια δύσκολα ή περίεργα πράγματα που αντιμετωπίσατε κατά την ανακατασκευή του αεροσκάφους.

Φυσικά και ήταν δύσκολο. Ήταν η πρώτη μου εμπειρία μελέτης αποκατάστασης ενός αεροπλάνου. Συχνά η διαδικασία απαιτούσε τη γνώση του τρόπου με τον οποίο είχαν συνδεθεί τα διάφορα εξαρτήματα του εξοπλισμού αυτού του αεροσκάφους.

Η βιβλιογραφία που καταφέραμε να αποκτήσουμε χρονολογείται από τις αρχές της δεκαετίας του ’50, ενώ το αεροπλάνο πετούσε για πάνω από 20 χρόνια, και, κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο εξοπλισμός εκσυγχρονίστηκε. Ήταν λογικό ότι κάποιο μέρος του εξοπλισμού που αναφέρεται στις αρχές της δεκαετίας του ’50 είχε εξαφανιστεί.

Κάποια στιγμή κατάφερα να βρω ένα εγχειρίδιο πτήσης, το οποίο γράφτηκε στη δεκαετία του ’70, όπου υπήρχαν πολλές χρήσιμες πληροφορίες. Προσπαθούμε όμως να δείξουμε πώς ήταν το αεροπλάνο τη δεκαετία του ’50, ’60, οπότε και θεωρούνταν σύγχρονο, ήταν στο αποκορύφωμα της εξέλιξης και τα πάντα ήταν νέα και εξελιγμένα. Θέλουμε να παρουσιάσουμε το πόσο ξεχωριστό και ενδιαφέρον ήταν.

Ψάχνουμε ακόμα για το πρωτότυπο αριστερό πηδάλιο. Πέρυσι συνέβη ένα καταπληκτικό γεγονός. Ένας άνθρωπος ο οποίος δεν με γνώριζε προσωπικά, αλλά είχε ακούσει για το πρότζεκτ της αποκατάστασης του Tu-104 από κοινούς φίλους, μου δώρισε το δεξί πηδάλιο.

Ο εξοπλισμός είναι παλιός και δύσκολο να βρεθεί. Ψάχνω σε δημοπρασίες και σε θεματικά φόρουμ. Βρήκα δύο συστήματα ραδιοφωνικών σταθμών στην Πολωνία μέσω eBay. Δεν μπορούσα να τα βρω στη Ρωσία. Όλα τα μέρη του τυφλού συστήματος προσγείωσης αγοράστηκαν από διαφορετικά μέρη.

Ένας από τους πωλητές ανταλλακτικών ήξερε ότι έψαχνα έναν διακόπτη καναλιού για το σύστημα προσγείωσης, το οποίο βρισκόταν στο γκαράζ του και το γκαράζ ήταν καλυμμένο με χιόνι. Την άνοιξη, όταν το γκαράζ ξεπάγωσε, βρήκε το τηλεχειριστήριο και μου το έστειλε. Του ήμουν ευγνώμων.

Κατά την εκτίμησή σας, πόσο κοντά είναι σήμερα στην αρχική του κατάσταση το Tu-104;

Είμαστε ακόμα πολύ μακριά από την αρχική του κατάσταση. Το αεροπλάνο πέρασε πολλά, ειδικά στη δεκαετία του ’90 και του 2000. Έχουν λεηλατήσει πολλά πράγματα. Τα συστήματα σύνδεσης με συρματόσχοινα και έλξης έχουν υποστεί σοβαρές ζημιές, λείπει μέρος της καλωδίωσης, δεν υπάρχουν κινητήρες.

Σήμερα μπορούμε να πούμε ότι η κατάσταση του πιλοτηρίου και εν μέρει του σαλονιού είναι κατάλληλη για το μουσείο. Ο επόμενος στόχος είναι η λειτουργία των οργάνων. Η ομάδα μας έχει σκοπό να μπορέσει κάποιος όχι μόνο να κοιτάζει τον εξοπλισμό, αλλά και να δει πώς λειτουργεί. Ένας από τους εθελοντές φτιάχνει την πηγή ενέργειας, βρίσκεται ήδη στο στάδιο δοκιμών, βελτίωσης και επαλήθευσης.

Ποια είναι τα σχέδια για το μέλλον αυτού του αεροσκάφους;

Σχεδιάζουμε να γίνει ένα μουσείο όπου τα πάντα θα λειτουργούν. Και μετά, όπως λένε, δεν υπάρχει όριο στην τελειότητα.

Πηγή: sputniknews.gr